Zolang je er zelf maar in gelooft…

Afgelopen week heb ik de documentaire “Schone Schijn” bekeken. Een uur lang word je meegenomen in het leven van een voormalig succesvol zakenman. Voormalig. Negen jaar geleden hakte de crisis er flink in en zijn alle investeringen in rook opgegaan. Gelukkig houden ze het hoofd nog boven water. Net aan tenminste…Zelfstandig ondernemen. Een droom voor veel mensen en in Nederland hebben we dan ook bijna een miljoen ZZP-ers. Wat we dan niet weten, is dat een deel het financieel moeilijk heeft. Een groot deel. Ongeveer een derde kan niet zeggen dat ze financieel ‘gezond’ zijn. En dat verbaasd mij.

Terug naar de documentaire

Een ondernemer in hart en nieren. Ooit succesvol geweest, nu druk bezig met twee startups in de hoop een investeerder te vinden. Tijdens de presentatie is alles goed en aardig. Thuis wordt de was in de badkuip gedaan omdat de wasmachine stuk is. Tijdens de borrel een groot verhaal ophouden naar mogelijke investeerders. Even later weg moeten lopen om de deurwaarder telefonisch te woord te staan.

Gelukkig is er een investeerder geïnteresseerd. Twee dagen wordt hij op pad genomen om de startup en Amsterdam te laten zien. Natuurlijk in een geleende auto, want z’n eigen auto is niet goed genoeg. Men gaat uit eten en alles wordt de investeerder zo aangenaam mogelijk gemaakt. Het kost dus flink geld. Wat levert het op? De investeerder haakt af.

Financiële shit!

Dat is waar deze ondernemer echt inzat. Zodanige problemen, dat ze het hoofd nog maar net boven water konden houden. Getrouwd onder huwelijkse voorwaarden is een redding. Alles staat op haar naam, omdat hij geen bezittingen mag hebben. Anders wordt het afgepakt. Zij bezit het huis, een hele oude auto en ga zo maar door. Verder bezit hij niks. Hij kan ook niks kopen. Zijn kleren “kunnen eigenlijk niet meer”. Maarja, er is geen geld om wat anders te kopen. Er staat ongeveer een miljoen aan schulden open. Het lijkt mij verschrikkelijk.

Maar dan kan ik niet ondernemen

In een gesprek met een schuldhulpverlener wordt de WSNP besproken. De schuldsanering. Dat was voor hem geen optie. Natuurlijk, de schulden zouden dan na drie jaar weg zijn. Maarja: dan moet je aan die voorwaarden voldoen. Je moet gaan werken en mag niet zelf ondernemen. Helemaal niet zelf mogen ondernemen. Dat was voor hem de voornaamste reden om niet de schuldsanering in te gaan. Liever een miljoen aan schulden, keihard werken en heel veel op het spel zetten dan drie jaar niet mogen ondernemen. Ja, dan ben je wel een ondernemer in hart en nieren…

Er is weer geld

YES! Er is een investeerder die gelooft in één van de twee startups. Er is weer geld. Voor het opzetten van het bedrijf welteverstaan. Niet om, zoals gebeurt in de documentaire, andere schuldeisers af te betalen, de keuken te vervangen en een andere auto te kopen. Geld dat bedoeld was om echt iets op te zetten verdwijnt om de put met schulden te dempen. Natuurlijk een druppel op een gloeiende plaat. Schuldeisers heel even blij, maar geen geld om echt te ondernemen. Geen geld om tijdens de kerstborrel voor de werknemers een drankje te kunnen kopen. Geen geld om te kunnen tanken, waardoor je drie uur te laat op een zakelijke afspraak komt.

Eind goed al goed (toch?)

Zijn vrouw grijpt in. De maat is echt vol. De investeerder heeft zich alsnog teruggetrokken, waardoor er een nog grotere schuld achterblijft. Van zijn vrouw (die zelf ook ondernemer is) moet hij een baan gaan zoeken. Met een vast maandelijks inkomen. Het kan namelijk niet langer zo. De schulden zijn te groot en de kans op zo’n succesvolle klapper is maar klein. Hij gaat naar een recruiter en die stelt hem de vraag: “Waarom doe je dit? Wil je stoppen met ondernemen, of heb je gewoon het geld hard nodig.” Helaas is het dat tweede. Zoals zoveel ondernemers die het financieel niet rond krijgen. Aan het einde van de documentaire komt een korte samenvatting voorbij. De ondernemer staat achter de bar biertjes te tappen. Z’n best te doen de klanten het naar hun zin te maken.  Er komt weer geld binnen! Verder is hij gestopt bij die recruiter. Naast zijn baan in de horeca is hij hard aan het werk. Als ondernemer…

Verschrikkelijk

Het is bijna als een slechte film die erg voorspelbaar is. Het zal toch niet… En ja hoor, toch wel. Elke keer lukt het deze ondernemer weer om door het oog van de naald te kruipen. Hij maakt immorele beslissingen en doet alles voor de zaak. Alles! Wat daar wel niet onder moet lijden is nou eenmaal zo. Elke keer stelt hij alle partijen een klein beetje tevreden. Een zesjes cultuur zoals ze dat op school zouden noemen. Voor schuldeisers geen probleem. Elke euro die zij terugkrijgen is weer een euro minder verlies. Wat er echter ook geldt, is dat een investeerder niet tevreden is met die zesjescultuur. Daar moeten tienen behaald worden. Tienen die je niet kan halen, omdat je anders bij de rest geen zesjes haalt en zij ontevreden zijn. Een dilemma waar deze ondernemer dagelijks voor staat. En ja, dat de investeerder zich dan terugtrekt vind ik niet heel gek.

Hoe zou ik het doen?

Het ondernemerschap lokt bij velen. Ook ik heb daar wel eens aan gedacht. Maar wat nou als ik in zo’n situatie zou zitten? Ik zou mij, net zoals deze ondernemer, kapot schamen. En niet alleen omdat ik mijn schulden niet kan terug betalen. Maar ook omdat mijn gezin er onder gaat lijden. Je zet er alles mee op het spel. Negen jaar zou voor mij veel te lang zijn om in deze ellende te zitten. Soms moet je gewoon de stekker eruit trekken. Een dood paard moet je niet willen redden. En deze schulden zijn veel groter dan enkel een dood paard. Ik had de schuldsanering ingegaan. En wel veel eerder. Nu heeft deze ondernemer al 9 jaar niet normaal kunnen leven, omdat er teveel schulden zijn. Stel dat je na 3 jaar zegt: ik stop met het proberen oplossen van mijn problemen.’ Dan geef je op. Dat doet heel veel pijn en kost je drie jaar van je ondernemerschap. Maar na zes jaar ben je schuldenvrij. Je kan met een schone lei beginnen. Met nieuwe energie en een stabiele situatie. Drie jaar later zou je weer een super bedrijf kunnen hebben. Dan ben je ook negen jaar verder. Maar de uitkomst is wel veel prettiger.

Zolang je er zelf maar in gelooft

Ik heb ook veel respect voor deze ondernemer. Hij blijft er zelf in geloven. Geloven dat het goed komt en dat één van zijn ideeën een succes gaat worden. Hoewel ik van mening ben dat hij het niet juist aanpak, blijf ik er wel respect voor hebben. Want naast dat eigen ondernemerschap gewoon heel gaaf is, is het ook nog eens heel knap hoe hij positief naar de toekomst kan kijken. Hoe hij toch elke dag weer opnieuw probeert om er iets van te maken. Te genieten van de kleine dingen en blijven overleven. Blijven overleven, want hij gelooft er nog steeds in.

Benieuwd naar deze documentaire? Kijk hem hier terug.
Heb je hem al gezien? Wat vond je ervan?

7 gedachten over “Zolang je er zelf maar in gelooft…”

    • Tja, ik zie hier wel de typische ondernemer in. Hij is extreem creatief en ziet overal geld in. En als ondernemer moet je af en toe ook bepaalde zaken negeren om inderdaad jouw bedrijf tot een groot succes te maken. Maar om dat nou 9 jaar lang te doen en al die signalen niet te negeren, maar gewoon niet meer te zien… Wellicht toch de hoop om ooit die grote smak met geld te verdienen?

      Beantwoorden
      • Zelf heb ik het idee dat het naampje “ondernemer” erg (te) statusgevoelig is voor mensen die daar vatbaar voor zijn…..

  1. Persoonlijk vind ik de man een bijzondere idioot. Hoe haal je het in je hoofd om zo door het leven te gaan en je gezin dat aan te doen ! Ik snap er niks van. Nu laat hij zijn vrouw lekker tobben met van alles terwijl hij de grote man uithangt overal. Ik snap die vrouw trouwens ook niet. Dat ze dat pikt dus. En verder doet hij al zijn zogenaamde klanten en zakenpartners ook te kort. Soms moet je gewoon realistisch zijn en inzien dat sommige dingen niet voor je zijn weggelegd. Zoals in zijn geval het ondernemerschap. Zoek gewoon een baan en los je problemen op. Ik kan er geen bewondering voor hebben als iemand zo ontzettend zijn kop in het zand steekt en heel egoïstisch zijn eigen gang blijft gaan ten koste van anderen. Maar dat is dus mijn mening.

    Beantwoorden
    • Ik snap je mening heel goed! Daarom heb ik juist ook aangegeven dat ik het zelf heel anders zou doen. Ik ben ook best geschrokken hoe ver je het kan laten komen. En toch heb ik ook respect voor deze man. En dan op totaal andere punten dan waar ik het een idioot vind. Nee, je had het niet zo ver moeten laten komen. Maar aan de andere kant: hij laat zich nu wel zien. De documentaire maakster heeft ook een interview gegeven (de link staat onder het filmpje) en daarin staat ook de beweegreden van de ondernemer om mee te doen met deze documentaire. Hij weet namelijk ook echt wel dat de situatie flink shit is. Hij wil andere ondernemers ook de boodschap mee geven hoe ver het kan komen. Waarschuwen. Dus ja, hij is zeker iemand om een voorbeeld aan te nemen. Op sommige vlakken hoe je juist zou moeten doen, maar op een aantal vlakken hoe je het juist niet zou moeten doen.

      Beantwoorden
  2. mooi om te lezen.. besef hierdoor nog meer hoe dapper mn vader is geweest… 2x een restaurant geprobeerd te runnen.. waar het mis ging weet ik niet, was ik te jong voor om mee te krijgen/ te weten.. na het 2e restaurant niet meer opgelost met hulp van zn broer, alhoewel deels wel, maar ook gekozen voor failissement en schuldsanering.. nu werkt hij als taxichauffeur in loondienst (taxi voor bijv ouderen of leerlingenvervoer etc maar ook “normale” taxiritjes of veel naar of van schiphol etc) was enorm wennen na al die jaren ondernemer, eigen baas zijn geweest..

    Beantwoorden
    • Mijn vader was bankdirecteur en was de graaicultuur zat. Toen is hij ondernemer geworden. Bedrijfsadviseur voor ondernemers zoals deze meneer..

      Beantwoorden

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.