Designfouten

Als groot fan van de Nederlandse spoorwegen verplaats ik mij wekelijks vele kilometers in van die gele rakkers. Al het andere verkeer moet rekening met hen houden, er zijn extra tunnels en bruggen aangelegd zodat ze niet gehinderd hoeven worden en ze mogen sneller dan auto’s op de snelweg. Doordat ik zo vaak met de trein reis, kom ik ook net zo vaak op het station. En hoeveel respect ik ook heb voor de ontwerpers, toch heb ik een designfout gevonden…

Met alles wordt rekening gehouden

Als je eens goed naar een station kijkt, zitten ze vaak vernuftig in elkaar. Er zijn altijd meer roltrappen die van het perron naar de stationshal gaan bijvoorbeeld. Want de stroom mensen naar het perron is veel geleidelijker dan de horde mensen die ineens uit een trein stapt. Op grote stations heb je vaak twee keer hetzelfde winkeltje. Bij elke uitgang 1. Simpelweg omdat je vaak altijd dezelfde uitgang gebruikt. Kijk maar naar Utrecht Centraal. Bij beide uitgangen zit een Starbucks.

Fietsenstalling

En dan heb je nog de ene grote uitdaging van de NS. De fietsenstalling. Wij Nederlanders zijn een fietsvolk. Wij gaan niet met de bus, tram of metro naar het station. Nee, wij pakken de fiets. Het is sneller, efficiënter en zorgt ook nog eens voor wat lichaamsbeweging. Waar in andere landen en het netwerk van openbaar vervoer vaak heel dicht is, verhuurd bij ons de spoorwegmaatschappij gewoon fietsen.
Met dit probleem wordt men ook verplicht creatief om te gaan.
Nederland beschikt ondertussen dan ook over de grootste fietsenstalling ter wereld! Op Utrecht Centraal is er een fietsenstalling van meerdere lagen die dit jaar een plekje biedt aan 12.500 fietsen.

Op oppervlakte besparen

Dat is wat men momenteel vooral doet. Door de rekken twee hoog te maken, is het mogelijk om opeens 2x zoveel fietsen kwijt te kunnen. En daar gaat het direct ook mis. Die stalling is niet geschikt voor alle fietsen! Zet ik mijn fiets in de bovenste stalling, moet ik mijn versnelling naar het kleinste tandwiel zetten, omdat hij anders tegen de wielsteun aankomt en daarmee beschadigd:

Erg gevoelig

Naast dat dit in het ontwerp niet zo goed is bedacht, zijn er wel meer dingen die in versie twee aangepast moeten worden. Heel veel rode beschermkapjes missen ondertussen en ook lijkt het af en toe alsof deze stalling met zachte hand moet worden bediend. Regelmatig zijn er dingen stuk en moet dat gerepareerd worden. En dat voor een stalling die pas net drie jaar open is.

Alleen maar slecht?

Nee zeker niet! Deze fietsenstalling is een verademing ten opzichte van de vorige. Alle fietsen staan hier overdekt, wat al het nodige onderhoudt aan mijn fiets scheelt. Daarnaast zijn er ook een aantal slimme dingen toegepast. Zo bevat elke stalling een sensor die kan meten of en hoe lang er een fiets instaat. Met borden wordt aangegeven hoeveel vrije plekken er zijn en na de maximum stalperiode van twee weken wordt de fiets al vrij snel verwijderd. Dat houdt de fietsenstalling redelijk ‘schoon’. Daarnaast zijn paden en stallingsplekken genummerd. Ik hoef dus nooit te zoeken waar ik m’n fiets nu ongeveer heb neergezet.

De volgende versie

De fietsenstalling bij mij op het station kan ik dus zeker niet slecht noemen. Het zit goed in elkaar en het systeem dat bedacht is werkt prima. De tweede ondergrondse stalling bevat alweer de nieuwere versie van de fietsenrekken. Toch denk ik dat er straks weer een nieuwere versie komt in de derde stalling. Want hoe goed een systeem ook op de tekentafel eruit ziet, de praktijk zal altijd maar moeten laten zien of het ook echt gaat werken.

1 gedachte over “Designfouten”

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.