Het zal je maar gebeuren. Je moet naar de dokter. Er is een noodsituatie waardoor het gewoon echt nodig is om een arts te zien. Iemand die kan waarnemen wat er aan de hand is. Die een behandeling kan starten en die ervoor kan zorgen dat je weer beter wordt. Dat je daarna weer naar huis kan en dus je leven weer normaal kan vervolgen. Maar wat als dat vaker gebeurt. Wat als je die rekeningen van de dokter zelf moet betalen. Dat je uiteindelijk twijfelt of je jouw faillissement aan moet vragen, omdat je de rekeningen niet meer kan betalen. De rekeningen voor zorgkosten die je nodig had. Omdat je anders misschien wel dood ging…
Financiën
De verdeling van mijn geld
Mijn administratie is behoorlijk gedetailleerd. Hoewel ik bij lange na niet in de buurt kom van Geldnerd, ben ik nog steeds behoorlijk trots op mijn eigen excel file. Het geeft mij namelijk inzicht. Inzicht wat er binnen komt, wat ik weer uitgeef en hoe dat zich tot elkaar verhoudt. Daarbij is er ondertussen een overzicht van de afgelopen 11 jaar hoe mijn vermogen zich ontwikkeld. Alleen al daar ben ik best trots op. Van de 11 jaar in het overzicht zijn er maar twee jaren dat mijn vermogen is gedaald ten opzichte van een jaar eerder. In 2009, toen ik op 18-jarige leeftijd mijn eerst auto kocht en in 2017, toen ik mijn eerste appartement kocht. Vandaag deel ik een stukje inzicht uit mijn administratie. Want hoe heb ik mijn geld nou gealloceerd?
Wat gebeurt er met het geld dat we anders uit zouden geven?
Misschien een gekke vraagstelling om deze blog mee te beginnen. Want over welk geld heb ik het nou? Wanneer zouden we dat dan uitgeven? En waarom geven we dat dan niet uit? Dit is zo’n heerlijke coronablog die het niet over de ziekte gaat hebben. Nee, ik ga in op de gevolgen van 8 weken thuis zitten. Op de gevolgen van al die maatregelen van de afgelopen weken. Van de maatregelen die nog tot in ieder geval 1 september de effecten gaan hebben. Op ons dagelijkse bestaan, op ons doen en laten, maar zeker ook op ons uitgavenpatroon. Want hoe anders is dat wel niet?
De gunfactor
Nu in deze coronatijden komt de gunfactor nog steeds regelmatig omhoog. “Steun de lokale ondernemers”. En natuurlijk, ze hebben het zwaarder dan normaal en dus helpt die gunfactor dan ook zeker. Maar er zit wel degelijk een maar aan die factor. Een grens. Zo’n lijntje waar je als ondernemer niet overheen moet stappen. Want dan is het snel klaar. En zo’n situatie hadden wij laatst ook. De grens van de gunfactor werd overschreden.
Concurrentie !?
In de wereld waarin we leven is de concurrentie moordend. Want als jij in winkel A iets koopt, ga je dat product in winkel B hoogst waarschijnlijk niet meer kopen. Daarbij heb je jouw geld ook al uitgegeven, dus trekken de andere winkels waarschijnlijk ook aan het kortste eind. Wat dat betreft is geld een schaarste waar al die winkels hun best voor doen dat je dat bij hen uit gaat geven. Maar wat nou als het niet om het geld van de klant draait? Kan er dan ook concurrentie zijn. Denk maar eens aan deze blog. Zijn andere bloggers dan mijn concurrentie? Of maakt het allemaal niets uit?
Diepe zakken zijn niet altijd genoeg
Arjen Lubach is er wel eens flink op tekeer gegaan. Bedrijven die misbruik maken van de diepe zakken van investeerders. Amazon, AirBNB en Uber zijn daar goede voorbeelden van. Bedrijven met hele diepe zakken. Maar op Nederlandse bodem is er ook een goed voorbeeld waar het niet opgaat. Waar de diepe zakken van de investeerders toch zeker niet de oplossing waren. Een bedrijf waar ondertussen het water aan de lippen heeft gestaan, is opgebroken en ondertussen weer terug is bij af.
Werkende armen
Het is iets wat we kennen uit Amerika. Twee banen hebben om vervolgens maar net aan de rekeningen te kunnen betalen. En dan ook echt maar net aan. Er hoeft maar iets kleins te gebeuren, of je zit al in grote problemen. Maar nu las ik een artikel in de Volkskrant dat deze taferelen zich ook voordoen in Nederland. Werkenden die maar net de eindjes aan elkaar kunnen knopen. Die zich echt geen extraatje kunnen veroorloven.